Auteur: Hans van de Laar

Afgelopen dinsdag, rond de klok van half 8, we staan op het kerkplein in Oirschot. Het is nog erg licht voor hetgeen we gekomen zijn. Overal staan clubleden achter hun statief rond te kijken. Iedere fotograaf is nog duidelijk te zien, het is nog te licht.

De lucht is bewolkt en dat is wel jammer, maar we moeten het er mee doen.

Langzaam kleurt de lucht steeds donkerder. De steegjes en pandjes zijn prachtig maar we zijn gekomen voor het blauwe uurtje, een periode op de dag waarop de lucht prachtig donker blauw kleurt en de (straat)verlichting de pandjes in een gele gloed moet dompelen.

En dan springen de lantaarns tot leven. Ook de clubleden springen overeind. Het blauwe ‘uurtje’ is begonnen.

Met het maken van de eerste foto’s merken we al meteen waarom dit het blauwe uurtje wordt genoemd. Het grote genieten is begonnen.

Genieten van elk plaatje wat lijkt te zijn gelukt. Intussen tikt de tijd door en groeien de schaduwen uit tot zwarte vlekken.
Dan is het daglicht verdwenen. De camera’s worden opgeborgen, de statieven ingeschoven. Tijd om met een tevreden gevoel, en nieuwsgierig naar het resultaat, huiswaarts te keren.