Auteur: Hans van de Laar

Een prachtige dag om op pad te gaan, de zon schijnt, de temperatuur is boven verwachting voor de tijd van het jaar. We hadden afgesproken om foto’s te gaan maken voor het onderwerp sport en snelheid en vanwege het feit dat rond deze tijd van het jaar de temperaturen veel lager liggen en het weer vaak niet al te best is gaan we naar het World Skate Center in ’s-Hertogenbosch om in de hal de spectaculaire sporters te fotograferen. We hopen dus maar dat er toch nog wat mensen zijn die niet naar buiten gaan……

Aangekomen bij de WSC blijkt dat er gelukkig een aantal, vooral jonge, skaters bezig zijn. Al snel verdeeld de groep fotografen zich over de verschillende plekken waar we veilig staan. Niet veel later wordt het knallen en ratelen van de skate-wieltjes vermengd met het klikken van de camera’s. En dan blijkt dat het niet meevalt om in deze toch donkere hal de snelle waaghalzen goed vast te leggen. ISO-waardes worden aangepast, sluitertijden verkort om de beweging te bevriezen en maar weer opnieuw proberen. Soms worden sluitertijden juist verlengd en wordt met de camera op statief geprobeerd de beweging vast te leggen. De jeugdige skaters vliegen voorbij en de kleine BMX-fietsen maken de meest lastige sprongen. Het zonlicht schijnt aan de ene kant door een raam en maakt het fotograferen nog een tikje lastiger met fel tegenlicht.

De WSC is echter gesitueerd op een schitterende locatie, de tramkade, en we maken daarom meteen van de mogelijkheid gebruik om ook wat aan straatfotografie te doen. Dit onderwerp moeten we de volgende maand inleveren, dus dat komt mooi uit. Een voor een gaan we naar buiten om de silo’s met prachtige graffiti, de zonnige terrasjes, industriële binnenplaatsjes en andere mooie plekjes op de gevoelige plaat vast te leggen. Uiteindelijk gaan we nog even terug naar de WSC-hal voor een kopje koffie of thee en een laatste poging om van deze kunstenaars op skates een mooi plaatje te kunnen schieten. Aan het einde van de middag gaat ieder weer huiswaarts en hoopt dat de foto’s op de pc net zo mooi zijn als ze op de camera leken. Kort samengevat was het een lastige maar leerzame dag voor de meesten van ons.

Afgelopen dinsdag, rond de klok van half 8, we staan op het kerkplein in Oirschot. Het is nog erg licht voor hetgeen we gekomen zijn. Overal staan clubleden achter hun statief rond te kijken. Iedere fotograaf is nog duidelijk te zien, het is nog te licht.

De lucht is bewolkt en dat is wel jammer, maar we moeten het er mee doen.

Langzaam kleurt de lucht steeds donkerder. De steegjes en pandjes zijn prachtig maar we zijn gekomen voor het blauwe uurtje, een periode op de dag waarop de lucht prachtig donker blauw kleurt en de (straat)verlichting de pandjes in een gele gloed moet dompelen.

En dan springen de lantaarns tot leven. Ook de clubleden springen overeind. Het blauwe ‘uurtje’ is begonnen.

Met het maken van de eerste foto’s merken we al meteen waarom dit het blauwe uurtje wordt genoemd. Het grote genieten is begonnen.

Genieten van elk plaatje wat lijkt te zijn gelukt. Intussen tikt de tijd door en groeien de schaduwen uit tot zwarte vlekken.
Dan is het daglicht verdwenen. De camera’s worden opgeborgen, de statieven ingeschoven. Tijd om met een tevreden gevoel, en nieuwsgierig naar het resultaat, huiswaarts te keren.